শীৰ্ষ ১০ জন প্ৰাচীন গ্ৰীক দাৰ্শনিক
বিষয়বস্তুৰ তালিকা
প্ৰাচীন গ্ৰীক দাৰ্শনিকসকল নিশ্চিতভাৱে নিজৰ সময়ৰ আগত আছিল! দাৰ্শনিক শব্দটো গ্ৰীক ভাষাৰ philo (অৰ্থাৎ প্ৰেম ) আৰু sophia ( জ্ঞান ) দুটা শব্দৰ পৰা আহিছে।দাৰ্শনিকসকল জ্ঞানী আছিল আৰু বহুত খৰচ কৰিছিল ঘণ্টাৰ পিছত ঘণ্টা ধৰি তেওঁলোকে নিজৰ চাৰিওফালে দেখা কথাবোৰ পৰ্যবেক্ষণ আৰু ব্যাখ্যা কৰিছিল।
তেওঁলোকে যুক্তি আৰু যুক্তি ব্যৱহাৰ কৰি জীৱনৰ ৰহস্যবোৰ বুজাবলৈ চেষ্টা কৰিছিল। এইটো আছিল এক অতি নতুন পন্থা আৰু ই সাধাৰণ পৌৰাণিক ব্যাখ্যাৰ পৰা বহুত বেলেগ আছিল।
এই মহান দাৰ্শনিকসকলৰ শব্দ আৰু শিক্ষা পশ্চিমীয়া দৰ্শন আৰু আধুনিক চিন্তাৰ সুদৃঢ় ভেটি হৈ পৰিছিল আৰু আজিও গণিত সম্পৰ্কীয় আলোচনাত নিয়মিতভাৱে উদ্ধৃত কৰা হয় , বিজ্ঞান, মানৱ প্ৰকৃতি আৰু বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ড।
১০ গ্ৰীক দাৰ্শনিক, আপুনি জনা উচিত
১. চক্ৰেটিছ (খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ৪৬৯- ৩৯৯)
“আপুনি একো নাজানে বুলি জনাতেই প্ৰকৃত জ্ঞান থাকে'
এথেন্সৰ চক্ৰেটিছৰ মূৰ্তিছক্ৰেটিছৰ জন্ম এল’পেচত হৈছিল আৰু তেওঁক পশ্চিমীয়া দৰ্শনৰ অন্যতম প্ৰতিষ্ঠাপক হিচাপে গণ্য কৰা হয় আৰু প্ৰাচীন গ্ৰীক দাৰ্শনিকসকলৰ ভিতৰত তেওঁ আটাইতকৈ পৰিচিত। তেওঁ আছিল এজন নিপুণ ষ্টোনমেছন যিয়ে প্ৰকৃততে কেতিয়াও একো লিখি থোৱা নাছিল কিন্তু প্লেটোকে ধৰি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলক তেওঁৰ দাৰ্শনিক ধাৰণাসমূহ প্ৰদান কৰিছিল।
দৰ্শনৰ ওপৰত তেওঁৰ গভীৰ প্ৰভাৱ আছিল আৰু তেওঁ বিশ্বাস কৰিছিল যে ই দৈনন্দিন জীৱনত সমাজৰ বৃহত্তৰ মংগলৰ বাবে ব্যৱহাৰিক ফলাফল লাভ কৰিব পাৰে। তেওঁৰ দৃঢ় বিশ্বাস আছিল যে মানুহৰ বাছনি ইচ্ছাৰ দ্বাৰা প্ৰেৰিতসুখৰ বাবে আৰু মানুহক সকলো কথাকে সমালোচনাত্মকভাৱে প্ৰশ্ন কৰিবলৈ উৎসাহিত কৰিছিল।
দৰ্শনত চক্ৰেটিছৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ অৱদান আছিল চক্ৰেটিছ পদ্ধতি য'ত সত্যক বিবেচনা কৰিবলৈ আলোচনা, যুক্তি আৰু সংলাপৰ ব্যৱহাৰ কৰা হয়। অৱশেষত তেওঁৰ বিশ্বাস আৰু দৰ্শনৰ প্ৰতি বাস্তৱিক দৃষ্টিভংগীয়ে তেওঁৰ পতনৰ সূচনা কৰে।
ধৰ্মক সমালোচনা কৰি এথেন্সৰ যুৱক-যুৱতীসকলক দুৰ্নীতিগ্ৰস্ত কৰাৰ বাবে তেওঁৰ বিচাৰ আৰু দোষী সাব্যস্ত কৰা হৈছিল। চক্ৰেটিছে নিজৰ গৃহভূমিৰ পৰা নিৰ্বাসিত হোৱাতকৈ নিজকে হত্যা কৰিবলৈ বাছি লৈছিল। প্ৰাচীন গ্ৰীক গণতান্ত্ৰিক ব্যৱস্থাৰ বেদীত তেওঁৰ বিচাৰ আৰু মৃত্যুৱে জীৱনৰ বিষয়ে নিজেই অধ্যয়ন কৰিবলৈ প্ৰেৰণা দিছে।
2. প্লেটো (খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ৪২৮-৩৪৮)
“চিন্তা – আত্মাৰ নিজৰ লগত কথা পতা'
এথেন্সত প্লেটোৰ মূৰ্তিপ্লেটোৰ জন্ম হৈছিল এথেন্সত এটা অভিজাত আৰু প্ৰভাৱশালী পৰিয়ালত। ধ্ৰুপদী যুগত আৰু তেওঁ চক্ৰেটিছৰ ছাত্ৰ আৰু এৰিষ্টটলৰ শিক্ষক আছিল। তেওঁ আছিল প্লেটোবাদী চিন্তাধাৰা আৰু একাডেমীৰ প্ৰতিষ্ঠাপক – এথেন্সৰ বিশ্বৰ প্ৰথম উচ্চ শিক্ষানুষ্ঠান। লিখিত সংলাপৰ উদ্ভাৱক আছিল তেওঁ।
তেওঁ বিশ্বাস কৰিছিল যে আত্মাৰ তিনিটা কাম আছে – যুক্তি, আৱেগ আৰু ইচ্ছা। প্লেটোৱে ৰাজনীতিৰ ওপৰত প্ৰথম আৰু আটাইতকৈ প্ৰভাৱশালী গ্ৰন্থসমূহৰ ভিতৰত এখন The Republic লিখিছিল য'ত তেওঁ এখন আদৰ্শ বা ইউটোপিয়ান সমাজৰ বৰ্ণনা কৰিছিল। প্লেটোও তেওঁৰ গুৰু চক্ৰেটিছৰ দৰেই গণতন্ত্ৰৰ প্ৰবল সমালোচক আছিল।
৩. এৰিষ্টটল (খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ৩৮৫-৩২৩)
“এটা গিলিলেই নহয়এটা গ্ৰীষ্ম, এটাও ভাল দিন নহয়; একেদৰে এদিন বা অলপ সময়ৰ সুখে মানুহক সম্পূৰ্ণৰূপে সুখী নকৰে।’
এৰিষ্টটলৰ মূৰ্তিষ্টাগিৰাত জন্মগ্ৰহণ কৰা এৰিষ্টটলক প্লুটোৱে শিকাইছিল। লাইচিয়াম, পেৰিপেটিক স্কুল অৱ ফিল'চফি আৰু এৰিষ্ট'টেলিয়ান পৰম্পৰাৰ প্ৰতিষ্ঠাপক আছিল।
আৰু তেওঁক প্ৰাচীন দাৰ্শনিকসকলৰ ভিতৰত অন্যতম বুলি গণ্য কৰা হয়। তেওঁ বিজ্ঞান, চৰকাৰ, পদাৰ্থ বিজ্ঞান, ৰাজনীতিকে ধৰি বহু বিষয় অধ্যয়ন কৰিছিল আৰু সকলোবোৰ বিষয়ৰ ওপৰত লিখিছিল। তেওঁ প্ৰথমে যুক্তিৰ আনুষ্ঠানিক পদ্ধতি গঢ়ি তুলিছিল – যাক আনুষ্ঠানিক যুক্তিৰ ক্ষেত্ৰ বুলি জনা যায়।
তেওঁ বিভিন্ন বৈজ্ঞানিক শাখা আৰু ইয়াৰ সম্পৰ্ক আৰু পাৰস্পৰিক ক্ৰিয়া-কলাপকো চিনাক্ত কৰিছিল। এৰিষ্টটল তৰ্কহীনভাৱে আটাইতকৈ পৰিচিত দাৰ্শনিক কাৰণ তেওঁৰ উদ্ধৃতি আৰু লেখাসমূহ প্ৰজন্মৰ পিছত প্ৰজন্ম ধৰি চলি আহিছে। আজিও এইবোৰ সক্ৰিয় শৈক্ষিক অধ্যয়নৰ বস্তু হৈয়েই আছে।
৪. মিলেটাছৰ থেলছ (খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ৬২৫- ৫৪৬)
‘অতীত নিশ্চিত, ভৱিষ্যত অস্পষ্ট।’
মিলেটছৰ থেলছ এজন গণিতজ্ঞ আছিল , জ্যোতিৰ্বিজ্ঞানী আৰু এছিয়া মাইনৰৰ আয়নিয়াৰ মিলেটাছৰ দাৰ্শনিক। গ্ৰীচৰ সাতজন ঋষিৰ ভিতৰত তেওঁ অন্যতম আছিল। তেওঁ গ্ৰীক দৰ্শনৰ অন্যতম পিতৃ হিচাপে বেছিকৈ পৰিচিত আৰু সূৰ্যগ্ৰহণৰ ভৱিষ্যদ্বাণী কৰাৰ বাবে আৰু জ্যামিতিৰ পাঁচটা উপপাদ্য উদ্ভাৱনৰ বাবে বিখ্যাত য’ত আছে –এইটো যে অৰ্ধবৃত্তৰ ভিতৰত ত্ৰিভুজ এটা সোমাবলৈ হ’লে ইয়াৰ সোঁকোণ থাকিব লাগিব।
See_also: এথেন্সৰ পৰা Meteora লৈ কেনেকৈ যাব পাৰি – শ্ৰেষ্ঠ পথ & ভ্ৰমণৰ পৰামৰ্শতেওঁ আৱিষ্কাৰ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলে যে সকলো কি কি আছেপ্ৰকৃতিৰ পৰা তৈয়াৰ কৰা হয় আৰু সিদ্ধান্ত লোৱা হয় যে মূল পদাৰ্থটো পানী হ’ব লাগিব। থেলছক প্ৰাকৃতিক দৰ্শনৰ বিদ্যালয়ৰ প্ৰতিষ্ঠাপক বুলিও কোৱা হয়।
5. পাইথাগোৰাছ (৫৭০- ৪৯৫ খ্ৰীষ্টপূৰ্ব)
'বহু শব্দত অলপ নকওক, কিন্তু কেইটামান শব্দত বহুত কওক'
পাইথাগোৰাছ ৰোমত মূৰ্তিপাইথাগোৰাছ আছিল আন এজন প্ৰাক-চক্ৰেটিক গ্ৰীক দাৰ্শনিক আৰু লগতে এজন গণিতজ্ঞ, যিজনৰ জন্ম হৈছিল চামোছ দ্বীপত। তেওঁ পাইথাগোৰাছ উপপাদ্যৰ বাবে বেছিকৈ পৰিচিত যিটো জ্যামিতিৰ অন্যতম গুৰুত্বপূৰ্ণ গণনা হৈয়েই আছে আৰু ই সোঁকোণীয় ত্ৰিভুজৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি কৰা হৈছে। এই উপপাদ্যটো এতিয়াও নিৰ্মাণ উদ্যোগত ব্যৱহাৰ কৰা হয়।
তেওঁ পাইথাগোৰিয়ান নামৰ গণিতজ্ঞৰ এটা দল আৰম্ভ কৰিছিল যিসকলে সংখ্যা আৰু গণনাক পূজা কৰিছিল আৰু সন্ন্যাসীৰ দৰে জীয়াই আছিল। পৃথিৱীখন ঘূৰণীয়া বুলি আৱিষ্কাৰ আৰু শুক্ৰ গ্ৰহৰ অস্তিত্বৰ লগতে ৰাতিপুৱা আৰু গধূলি দুয়োটা তৰা থকাৰ বাবে তেওঁক কৃতিত্ব দিয়া হয়।
পাইথাগোৰাছৰ দৰ্শনত তেওঁৰ অমৰত্ব আৰু পুনৰ্জন্ম আৰু সেইটোৰ ওপৰত তেওঁৰ বিশ্বাস অন্তৰ্ভুক্ত আছিল সকলো জীৱই ইজনে সিজনৰ প্ৰতি মানৱীয় আচৰণ কৰিব লাগে। তেওঁ সংখ্যাত বিশ্বাস কৰিছিল আৰু কৈছিল যে ইয়াৰ দ্বাৰা মনটো পৰিষ্কাৰ কৰি বাস্তৱক সঁচা অৰ্থত বুজাটো সম্ভৱ হৈ উঠে।
See_also: 3 Days in Mykonos, FirstTimers ৰ বাবে এটা ভ্ৰমণসূচী6. ডেম'ক্ৰাইটাছ (খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ৪৬০- ৩৭০)
'সুখ সম্পত্তিত নহয় আৰু সোণত বাস কৰে, সুখ আত্মাত বাস কৰে'।
জন্ম গ্ৰীচৰ আব্দেৰাত ডেম'ক্ৰাইটাছ আছিল এজন প্ৰভাৱশালী প্ৰাচীন গ্ৰীক দাৰ্শনিক যাৰ এই ডাকনাম আছিল‘ হাঁহি থকা দাৰ্শনিক’ কাৰণ তেওঁ সদায় সুখৰ ওপৰত গুৰুত্ব দিছিল। তেওঁৰ গুৰু লিউচিপাছৰ সৈতে তেওঁ ‘ পৰমাণু’ ৰ ধাৰণাটো গঢ়ি তুলিছিল যিটো গ্ৰীক শব্দৰ পৰা আহিছে যাৰ অৰ্থ ‘অবিভাজ্য’ ।
তেওঁ দৃঢ় বিশ্বাস কৰিছিল যে সকলো পৰমাণুৰে গঠিত আৰু অসীম সংখ্যক পৰমাণু আছে যিবোৰ সকলো অণুবীক্ষণিক আৰু অবিনাশী।
তেওঁ বিশ্বাস কৰিছিল যে মানুহৰ আত্মাটো অগ্নি পৰমাণুৰ পৰা গঠিত আৰু সেই চিন্তাৰ কাৰণ আছিল পৰমাণুৰ গতি। বহুতে তেওঁক “আধুনিক বিজ্ঞানৰ পিতৃ” বুলি গণ্য কৰে। ডেম’ক্ৰাইটাছে ন্যায় তত্ত্বত বিশ্বাস কৰিছিল আৰু মানুহে নিজকে ৰক্ষা কৰিবলৈ অস্ত্ৰ তুলি ল’ব লাগে।
7. এম্পেডক্লেছ (খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ৪৮৩- ৩৩০)
' ঈশ্বৰ এনে এটা বৃত্ত যাৰ কেন্দ্ৰ সকলোতে আৰু পৰিধি ক'তো নাই'।
এম্পেডক্লেছ অন্যতম আছিল প্ৰাক-চক্ৰেটিক দাৰ্শনিকসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ। তেওঁৰ জন্ম হৈছিল চিচিলিৰ গ্ৰীক চহৰ আক্ৰাগছ চহৰত। তেওঁ এখন চিকিৎসা বিদ্যালয় প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল আৰু ইয়াৰ মৌলিক মতবাদ আছিল চাৰিটা ধ্ৰুপদী উপাদানৰ কচমোজেনিক তত্ত্ব।
এম্পেডক্লেছে বিশ্বাস কৰিছিল যে সকলো পদাৰ্থ চাৰিটা প্ৰাথমিক মৌলৰে গঠিত – পৃথিৱী, বায়ু, জুই আৰু পানী। তেওঁ লাভ এণ্ড ষ্ট্ৰাইফ নামৰ শক্তিও প্ৰস্তাৱ কৰিছিল যিয়ে উপাদানসমূহক মিহলাই আৰু পৃথক কৰিব। তেওঁৰ বিশ্বাস আছিল যে আমি শৰীৰৰ সকলো ছিদ্ৰৰ মাজেৰে উশাহ লওঁ আৰু মগজু নহয়, হৃদয়েই হৈছে চেতনাৰ অংগ।
8. এনাক্সাগোৰাছ (৫১০- ৪২৮বি চি)
“সকলো বস্তুৰ স্বাভাৱিক ব্যাখ্যা থাকে। চন্দ্ৰ দেৱতা নহয় বৰঞ্চ মহান শিল আৰু সূৰ্য্য গৰম শিল।’
এনাক্সাগোৰাছ আছিল চক্ৰেটিছৰ পূৰ্বৰ গ্ৰীক দাৰ্শনিক যি এছিয়াৰ আয়নিয়াৰ এটা ধনী পৰিয়ালত জন্মগ্ৰহণ কৰিছিল নাবালক. তেওঁ এথেন্সলৈ গুচি যায় আৰু তেওঁৰ নামৰ অৰ্থ হ’ল ‘সভাৰ প্ৰভু’ । তেওঁৰ দৰ্শনে প্ৰকৃতিৰ ওপৰত গুৰুত্ব আৰোপ কৰিছিল আৰু তেওঁ চাৰিটা মৌল (বায়ু, পানী, পৃথিৱী আৰু অগ্নি)তকৈ অসীম সংখ্যক কণিকাৰ পৰাই বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ড গঠন সম্পৰ্কে বিভিন্ন তত্ত্ব গঢ়ি তুলিছিল।
তেওঁ গ্ৰহণৰ প্ৰকৃত কাৰণ আৱিষ্কাৰ কৰিলে। এনাক্সাগোৰাছে পৰম্পৰাগত গ্ৰীক পৌৰাণিক কাহিনী আৰু সমসাময়িক মতাদৰ্শক নাকচ কৰিছিল গতিকে তেওঁক নাস্তিকতাৰ দোষী সাব্যস্ত কৰা হৈছিল আৰু এথেন্সৰ পৰা বহিষ্কাৰ কৰা হৈছিল।
9. এনাক্সিমেণ্ডাৰ (খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ৬১০ – ৫৪৬)
'সম্পত্তি নথকা নাগৰিকৰ পিতৃভূমি নাথাকে'
এনাক্সিমেণ্ডাৰ আইয়নিয়াৰ এখন চহৰ মিলেটাছতও জন্মগ্ৰহণ কৰিছিল আৰু তেওঁ থেলেছৰ প্ৰথম শিষ্য আছিল। তেওঁ বিশেষকৈ মহাবিশ্বৰ বিষয়ে তেওঁৰ শিক্ষকৰ তত্ত্বটো ভাল পাইছিল আৰু ইয়াক আৰু অধিক সম্প্ৰসাৰিত কৰিছিল, গাণিতিক অনুপাত ব্যৱহাৰ কৰি তৰাবোৰৰ মানচিত্ৰ নিৰ্মাণ কৰিছিল।
তেওঁ নিশ্চিত আছিল যে পৃথিৱীখন একেবাৰে সমতল নহয়। তেওঁ থেলছৰ শিক্ষা গ্ৰহণ কৰি নিজৰ বিদ্যালয়ত দ্বিতীয় মাষ্টাৰ হয় -য'ত পিছলৈ পাইথাগোৰাছে অধ্যয়ন কৰে। এনাক্সিমেণ্ডাৰেও বিপৰীতৰ ফলত হোৱা চিৰন্তন গতিৰ কথা কৈছিল আৰু তেওঁৰ তত্ত্বসমূহ ব্যৱহাৰ কৰি গৰম আৰু ঠাণ্ডা ব্যাখ্যা কৰিছিল।
10. ইপিকুৰাছ (খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ৩৪১-২৭০)
‘অসুবিধা যিমানেই বেছি সিমানেই বেছিglory in surmounting it’
এপিকুৰাছৰ জন্ম হৈছিল ছামোছ দ্বীপত এথেন্সৰ পিতৃ-মাতৃৰ ঘৰত। তেওঁ আছিল এপিকিউৰিয়ানবাদ নামৰ দৰ্শনৰ এক অতি প্ৰভাৱশালী বিদ্যালয়ৰ প্ৰতিষ্ঠাপক – য’ত পোষকতা কৰা হৈছিল যে বিচৰা আটাইতকৈ ডাঙৰ ভালটো হ’ল এক সামান্য আনন্দ যিয়ে এটাৰাক্সিয়া – শান্তি আৰু স্বাধীনতা – আৰু এপ’নিয়া – অৰ্থাৎ অনুপস্থিতিৰ বৈশিষ্ট্যপূৰ্ণ শান্ত জীৱন ৰ সূচনা কৰিব বিষৰ।
এপিকুৰাছে বিশ্বাস কৰিছিল যে মানুহৰ নিজৰ ভাগ্যৰ ওপৰত কোনো নিয়ন্ত্ৰণ নাই আৰু দেৱতাক বিশ্বাস নকৰে, তেওঁ বিশ্বাস কৰিছিল যে বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ড অসীম। তেওঁৰ দৃঢ় বিশ্বাস আছিল যে মানুহৰ বাবে আটাইতকৈ ডাঙৰ ভয়টো হ’ল মৃত্যু। তেওঁ শ শ ৰচনা লিখিছিল, কিন্তু ইয়াৰে কোনোটোৱেই জীয়াই থকা নাই।
