Athene is een van de oudste steden ter wereld die nog steeds bewoond is. Meer dan 3000 jaar geleden, tijdens het Bronzen Tijdperk, werd de stad voor het eerst bewoond. Tijdens de 5e eeuw voor Christus slaagde de stad erin om een van de hoogste vormen van beschaving te creëren die ooit in de geschiedenis van de mensheid is bereikt. Kunst, filosofie en wetenschap bloeiden tijdens deze periode en legden zo de basis voor de westerse wereld.beschaving.

Na de verovering door de Romeinse legioenen raakte de stad in verval, vooral onder de heerschappij van de Ottomaanse Turken. In de 19e eeuw herrees Athene als hoofdstad van de nieuw opgerichte Griekse staat, klaar om zijn oude glorie terug te claimen. Dit artikel presenteert enkele van de belangrijkste mijlpalen in de geschiedenis van de stad Athene.

Een korte geschiedenis van Athene

Oorsprong

Archeologisch bewijs suggereert dat Athene zijn lange geschiedenis begon tijdens het neolithische tijdperk als een fort dat bovenop de heuvel van de Akropolis werd gebouwd, waarschijnlijk tussen het vierde en derde millennium voor Christus.

De geografische ligging werd zorgvuldig gekozen om een natuurlijke defensieve positie te bieden tegen binnenvallende troepen of natuurrampen, en tegelijkertijd een sterke controle over de omliggende vlaktes mogelijk te maken.

De stad werd gebouwd in het midden van de Cefisische vlakte, een vruchtbare streek omringd door rivieren, en werd in het oosten omringd door de berg Hymettus en in het noorden door de berg Pentelicus. De oorspronkelijke omvang van de ommuurde stad was erg klein, berekend op ongeveer 2 km in diameter van oost naar west. Na verloop van tijd slaagde Athene erin het belangrijkste culturele centrum van heel Hellas te worden.

Vroeg begin - Archaïsche periode

Tegen 1400 v.Chr. was Athene gevestigd als een machtig centrum van de Myceense beschaving. Toen de rest van de Myceense steden echter tot de grond toe werd afgebrand door de Doriërs die het Griekse vasteland binnenvielen, verijdelden de Atheners de invasie en behielden ze hun 'zuiverheid'.

Al in de 8e eeuw v.Chr. was de stad opnieuw opgekomen als een belangrijk cultureel centrum, vooral na de synoikismos - de vereniging van vele nederzettingen van Attica in een grote, waardoor een van de grootste en rijkste stadstaten van het Griekse vasteland ontstond.

Hun ideale geografische ligging en toegang tot de zee hielpen de Atheners om hun grootste rivalen, Thebe en Sparta, te overwinnen. Aan de top van de sociale hiërarchie stonden de koning en de aristocratie die land bezat (de Eupatridae), die regeerden via een speciale raad die de Areopagus werd genoemd.

Dit politieke orgaan was ook verantwoordelijk voor de benoeming van de stadsambtenaren, de archon en de legeraanvoerder.

Ook tijdens de Archaïsche periode werden de fundamenten van de Atheense wet gelegd, door de wetboeken van Dracon en Solon, de twee grootste wetgevers van de stad. Vooral de hervormingen van Solon hadden een grote invloed op politieke en economische zaken. Hij schafte slavernij af als straf voor schulden en beperkte zo de macht van de aristocratische klasse.

Bovendien werden grote onroerende goederen opgesplitst in kleinere stukken en aangeboden aan mensen die geen land hadden, waardoor een nieuwe en welvarende stedelijke handelsklasse ontstond. In de politieke arena verdeelde Solon de Atheners in vier klassen, gebaseerd op hun rijkdom en hun vermogen om in het leger te dienen, waarmee hij de basis legde voor de klassieke Atheense democratie.

Politieke instabiliteit werd echter niet vermeden en een ambitieuze politicus met de naam Peisistratus greep de macht in 541, waardoor hij de naam 'tiran' verdiende. Niettemin was hij een populaire heerser, wiens voornaamste interesse de verheffing van Athene was als één van de sterkste Griekse stadstaten.

Hij vestigde de Atheense zeemacht en behield daarbij de Solonische grondwet. Zijn zoon Hippias slaagde er echter in om een echte dictatuur te vestigen, een zet die de Atheners woedend maakte en tot zijn ondergang leidde, met de hulp van een Spartaans leger. Hierdoor kon Cleisthenes in 510 de leiding in Athene overnemen.

Cleisthenes, een politicus met een aristocratische achtergrond, was degene die de basis legde voor de Atheense klassieke democratie. Zijn hervormingen vervingen de traditionele vier stammen door tien nieuwe stammen, die geen klassenbasis hadden en genoemd werden naar legendarische helden. Elke stam werd vervolgens verdeeld in drie trittyes met elk tryttys die bestaat uit een of meer deme .

Elk van de stammen had het recht om vijftig leden te kiezen voor de Boule, een raad bestaande uit Atheense burgers die in wezen de stad bestuurde. Bovendien had elke burger toegang tot de Assemblee ( Ecclesia tou Demou De Areopagus was alleen bevoegd voor religieuze zaken en moordzaken. Dit systeem, met enkele latere wijzigingen, diende als het fundament van de Atheense grootsheid.

Klassiek Athene

Athene was één van de belangrijkste verdedigers van Griekenland tegen de Perzische invasie. In 499 VC hielp Athene de opstand van de Ionische Grieken van Klein Azië tegen de Perzen door troepen te sturen. Dit leidde onvermijdelijk tot twee Perzische invasies van Griekenland, de eerste in 490 VC en de tweede in 480 VC.

In 490 voor Christus versloegen de Atheners met succes het Perzische leger, dat werd geleid door twee generaals van Darius, in de slag bij Marathon. Tien jaar later leidde de opvolger van Darius, Xerses, de tweede invasie van de Perzen tegen het Griekse vasteland. De campagne bestond uit een reeks veldslagen.

De belangrijkste waren bij Thermopylae, waar het Spartaanse leger werd verslagen, bij Salamis, waar de Atheense marine onder leiding van Themistocles de Perzische vloot effectief vernietigde, en bij Plataea, waar een Griekse coalitie van 20 stadstaten het Perzische leger versloeg en zo een einde maakte aan de invasie.

Na de oorlog op het Griekse vasteland bracht Athene de strijd naar Klein-Azië, steunend op zijn sterke zeemacht. Na vele Griekse overwinningen slaagde Athene erin de Deliaanse Liga op te richten, een militaire alliantie bestaande uit vele Griekse stadstaten van de Egeïsche Zee, het Griekse vasteland en de westkust van Klein-Azië.

De periode tussen 479 en 430 voor Christus markeerde het hoogtepunt van de Atheense beschaving en kreeg de naam 'Gouden Eeuw'. Tijdens deze periode ontpopte Athene zich tot een centrum van filosofie, kunst, literatuur en culturele welvaart.

Enkele van de belangrijkste en invloedrijkste figuren uit de westerse culturele en intellectuele geschiedenis leefden en bloeiden hier: de filosofen Socrates, Plato en Aristoteles, de toneelschrijvers Aeschylus, Aristophanes, Euripides en Sophocles, de geschiedschrijvers Herodotus, Thucydides en Xenophon, en vele anderen.

Pericles was de belangrijkste staatsman van die periode en hij wordt herinnerd als degene die het bevel gaf voor de bouw van het Parthenon en de andere grote en onsterfelijke monumenten van het klassieke Athene. Bovendien werd in deze tijd de democratie nog sterker en bereikte haar hoogtepunt in de oude wereld.

De neergang van Athene begon met de nederlaag door Sparta en zijn coalitie in de Peloponnesische oorlog, in de jaren 431 en 404 VC. Athene zou nooit meer de hoogten van het klassieke tijdperk bereiken.

Na verschillende oorlogen tegen Thebe en Sparta in de 4e eeuw v.Chr. werden Athene en de andere Griekse stadstaten uiteindelijk verslagen door het opkomende koninkrijk Macedonië, geregeerd door koning Filips II. Filips zoon, Alexander, nam Athene op in zijn enorme rijk. De stad bleef een rijk cultureel centrum maar hield uiteindelijk op een onafhankelijke macht te zijn.

Romeins Athene

In deze periode was Rome een opkomende macht in de Middellandse Zee. Nadat het zijn macht in Italië en het westelijke Middellandse Zeegebied had verstevigd, richtte Rome zijn aandacht op het oosten. Na verschillende oorlogen tegen Macedonië onderwierp Griekenland zich uiteindelijk in 146 voor Christus aan de Romeinse overheersing. Niettemin bleef de stad van

Athene werd met respect behandeld door de Romeinen die haar cultuur, filosofie en kunst bewonderden. Athene bleef dus een intellectueel centrum tijdens de Romeinse periode en trok veel mensen van over de hele wereld naar haar scholen. De Romeinse keizer Hadrianus toonde bijzondere interesse in Athene en bouwde een bibliotheek, een gymnasium, een aquaduct dat vandaag de dag nog steeds in gebruik is en vele tempels en heiligdommen.

In de 3e eeuw na Christus werd de stad geplunderd door de Heruli, een gotische stam, die alle openbare gebouwen in brand staken en zelfs de Akropolis beschadigden. Aan de rol van de stad als centrum van heidens onderwijs kwam echter een einde met de bekering van het Rijk tot het christendom. In 529 na Christus sloot keizer Justinianus de filosofiescholen en veranderde de tempels in kerken.einde van de oudheid en van de oude Griekse beschaving.

Byzantijns Athene

Tijdens de vroege Byzantijnse periode veranderde Athene in een provinciestad, haar prestige verminderde en veel van haar kunstwerken werden door de keizers meegenomen naar Constantinopel. Erger nog, de stad kromp aanzienlijk door de frequente invallen van barbaarse stammen, zoals de Avaren en Slaven, maar ook van de Noormannen, die Sicilië en het zuiden van Italië hadden veroverd.

In de 7e eeuw vielen Slavische volkeren uit het noorden het Griekse vasteland binnen en veroverden het. Vanaf die periode ging Athene een periode van onzekerheid, onveiligheid en veelvuldige veranderingen van fortuin tegemoet.

Tegen het einde van de 9e eeuw werd Griekenland opnieuw heroverd door Byzantijnse troepen, waardoor de veiligheid in de regio verbeterde en Athene zich opnieuw kon uitbreiden. Tijdens de 11e eeuw kwam de stad in een periode van aanhoudende groei, die duurde tot het einde van de 12e eeuw. De agora werd herbouwd en werd een belangrijk centrum voor de productie van zeep en kleurstoffen. De groei trok veel buitenlandse toeristen aan.handelaren, zoals de Venetianen, die vaak de Griekse havens in de Egeïsche Zee gebruikten voor hun zaken.

Bovendien vond er in de 11e en 12e eeuw een artistieke renaissance plaats in de stad, die bekend bleef als de Gouden Eeuw van de Byzantijnse kunst in Athene. Veel van de belangrijkste Byzantijnse kerken die tot op de dag van vandaag bewaard zijn gebleven, werden in deze periode gebouwd. Deze groei was echter niet voor lang bedoeld, want in 1204 veroverden de kruisvaarders Constantinopel en onderwierpen Athene,waardoor er een einde kwam aan de Griekse heerschappij over de stad, die in de 19e eeuw zou worden hersteld .

Latijn Athene

Van 1204 tot 1458 stond Athene onder de heerschappij van verschillende Europese machten. Hun periode werd bekend als de periode van de Latijnse overheersing en is verder onderverdeeld in drie aparte periodes: de Bourgondische, de Catalaanse en de Fiorentijnse.

De Bourgondische periode duurde tussen 1204 en 1311. Thebe verving Athene als hoofdstad en zetel van de regering. Athene bleef echter het meest invloedrijke kerkelijke centrum in het hertogdom en werd gerenoveerd tot de belangrijkste vesting.

Bovendien brachten de Bourgondiërs hun cultuur en ridderlijkheid naar de stad, die op interessante wijze werd vermengd met Griekse klassieke kennis. Ze versterkten ook de Akropolis.

In 1311 veroverde een bende huurlingen uit Spanje, de Catalaanse Compagnie genaamd, Athene. Ook bekend als almogávares, hielden ze de stad in bezit tot 1388. Deze periode is echt obscuur, maar we weten dat Athene een veguería was, met zijn eigen kastelein, kapitein en vaguer. Het lijkt erop dat tijdens deze periode de Akropolis nog verder versterkt werd, terwijl het Atheense aartsbisdom twee extra suffragane aartsbisschoppen kreeg.ziet.

In 1388 nam de Florentijn Nerio I Acciajuoli de stad in en benoemde zichzelf tot hertog. De Florentijnen hadden een kort geschil met Venetië over het bestuur van de stad, maar uiteindelijk wonnen ze. Nerio's nakomelingen bestuurden de stad tot de Turkse verovering in 1458 en Athene was de laatste Latijnse staat die ten prooi viel aan de moslimveroveraars.

Ottomaans Athene

De stad Athene werd in 1458 veroverd door Sultan Mehmet II de Veroveraar. Hij reed zelf de stad binnen en omdat hij getroffen werd door de majestueuze pracht van de oude monumenten vaardigde hij een edict uit dat hun vernietiging of plundering verbood, met de dood als straf.

De Akropolis werd de residentie van de Turkse gouverneur, het Parthenon werd omgebouwd tot een moskee en het Erechtheion werd een harem. Hoewel de Ottomanen van Athene een provinciehoofdstad wilden maken, daalde de bevolking van de stad aanzienlijk en tegen de 17e eeuw was het niet meer dan een dorp, een schaduw van wat het vroeger was.

Verdere verwoestingen werden aangericht in de jaren 1700. De Akropolis werd een opslagplaats voor buskruit en explosieven en in 1640 trof een bliksemschicht de Propylaea, waardoor er grote schade ontstond.

Bovendien werd de stad in 1687 belegerd door de Venetianen. Tijdens het beleg zorgde een kanonschot ervoor dat een kruitmagazijn in het Parthenon explodeerde, waardoor de tempel ernstig werd beschadigd en er nu zo uitziet. De stad werd verder verwoest tijdens de Venetiaanse plunderingen.

Het jaar daarop zouden de Turken de stad in brand steken om haar opnieuw in te nemen. Veel oude monumenten werden vernietigd om materiaal te leveren voor de nieuwe muur waarmee de Ottomanen de stad in 1778 omsingelden.

Op 25 maart 1821 begonnen de Grieken een revolutie tegen de Turken, die bekend werd als de Onafhankelijkheidsoorlog. In 1822 verklaarden de Grieken zich onafhankelijk en kregen ze de stad in handen. Er braken hevige gevechten uit in de straten, die verschillende keren van eigenaar wisselden en in 1826 weer in Turkse handen vielen.

Uiteindelijk maakte de interventie van Groot-Brittannië, Frankrijk en Rusland een einde aan de oorlog door de Turks-Egyptische vloot te verslaan in de Slag bij Navarino in 1827. Athene werd uiteindelijk bevrijd van de Turkse controle in 1833.

Modern Athene

Na de onafhankelijkheid van Griekenland kozen de Grote Mogendheden een jonge Beierse prins genaamd Otto als koning van de nieuw opgerichte staat. Othon, zoals hij in het Grieks genoemd werd, nam de Griekse levenswijze over en verplaatste de hoofdstad van Griekenland van Nafplio terug naar Athene.

De stad werd voornamelijk gekozen vanwege haar historische betekenis en niet vanwege haar omvang, aangezien er in die periode ongeveer 4000-5000 mensen woonden, voornamelijk geconcentreerd in de wijk Plaka. In Athene bevonden zich ook enkele belangrijke gebouwen, voornamelijk kerken, uit de Byzantijnse periode. Toen de stad eenmaal als hoofdstad was gevestigd, werd er een modern stadsplan opgesteld en werden er nieuwe openbare gebouwen gebouwd.opgericht.

Enkele van de fraaiste voorbeelden van architectuur uit deze periode zijn de gebouwen van de Universiteit van Athene (1837), het Oude Koninklijke Paleis (nu het Griekse Parlementsgebouw) (1843), de Nationale Tuin van Athene (1840), de Nationale Bibliotheek van Griekenland (1842), de Griekse Nationale Academie (1885), de Zappeion Tentoonstellingshal (1878), het Oude Parlementsgebouw (1858), het Nieuwe Koninklijke Paleis (nu hetPresidentieel Paleis) (1897) en het stadhuis van Athene (1874). Deze gebouwen, geïnspireerd door de culturele stroming van het neoclassicisme, stralen een eeuwige aura uit en fungeren als een herinnering aan de vergane gloriedagen van de stad.

De eerste periode van intense bevolkingsgroei in de stad kwam na de rampzalige oorlog met Turkije in 1921, toen meer dan een miljoen Griekse vluchtelingen uit Klein-Azië zich opnieuw in Griekenland vestigden. Veel Atheense voorsteden, zoals Nea Ionia en Nea Smyrni, begonnen als vluchtelingennederzettingen aan de rand van de stad. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Athene bezet door de Duitse troepen en beleefde het een van de grootste en kwetsbaarste steden ter wereld.In 1944 braken in de stad hevige gevechten uit tussen communistische troepen en de loyalisten die gesteund werden door de Britten.

Na de oorlog begon Athene weer te groeien dankzij de constante migratie van mensen uit de dorpen en eilanden die op zoek waren naar werk. Griekenland trad in 1981 toe tot de Europese Unie, een stap die de economie van de hoofdstad verder versterkte doordat nieuwe investeringen binnenstroomden en nieuwe banen voor bedrijven en werk werden gecreëerd.

Uiteindelijk werden in 2004 de Olympische Spelen aan Athene toegekend. Het evenement was een succes en bracht internationaal prestige terug naar de geboorteplaats van democratie en filosofie.